Ik zal je nooit vergeten.......

Geheel onverwachts hebben wij op maandag 21 maart Bruno in moeten laten slapen. Het is zo snel gegaan. Ik kan het nog steeds niet begrijpen.
De week ervoor had hij weer last gekregen van spondylose, dit is een vergroeiing van de rugewervel waardoor hij zoveel pijn kan krijgen dat hij bijna niet meer kan lopen. Hij had hiervoor medicijnen gekregen en de avond zelf ging het weer goed. Vorige week zaterdag hebben we ook nog heerlijk in het bos gewandeld en zondag heeft hij zelfs nog gezwommen. Alleen 2 uur later ging het ineens niet meer. Hij wilde/kon niet meer lopen. Ik had de dosis van zijn medicijnen de dag daarvoor op aanraden van de DA verlaagd en dacht dat het daar aan lag. Dus gelijk weer zijn medicijnen geven die ik altijd in een plakje worst rolde maar die wilde hij niet. Dat was nog nooit voorgekomen. Dus toen dachten we dat hij last had van zijn maag (bijwerking van het medicijn). Alan is die nacht bij hem blijven slapen want hij wilde ook niet meer uit en als hij dan aan zou geven dat hij eruit wilde dan kon hij dat tenminste aangeven. De volgende ochtend kwam ik na een slapeloze nacht naar beneden en toen stond hij kwispelend op me te wachten. Ik ben toen even naar het veldje gelopen om hem te laten plassen. Hij liep toen mee maar heel traag. Ik heb de DA gebeld en we konden komen. Hij heeft zijn longen op uitzaaiingen nagekeken maar die zaten er niet. Wel was de tumor achter zijn oor weer aan het teruggroeien. Hij keek in zijn bek en zijn tandvlees was heel bleek. Nu was het dus zijn bloed. De doorbloeding was niet goed meer. Hij kreeg te weinig zuurstof en het hart moest steeds harder gaan pompen waardoor hij steeds meer uitgeput zou raken. We zouden nu nog bloedtesten kunnen gaan doen maar volgens de DA had dat geen zin meer. Ik mocht hem niet meer meenemen. We konden niks meer voor hem doen. Als ik hem mee naar huis zou nemen zou hij het steeds moeilijker krijgen en het misschien nog 2 of 3 dagen volhouden. Dat wil ik hem natuurlijk besparen. Hij heeft nu geen pijn gehad. In mijn armen, terwijl ik hem knuffelde, is hij ingeslapen.
Het ging gelukkig heel rustig.
En nu is daar het ontzettende gemis. Ik mis onze wandelingen, zijn geblaf en vooral het geknuffel. Het is zo leeg in huis. Er staat niemand om je vriendelijk te begroeten als je thuiskomt. Hij is onze grootste vriend!
Het heeft even geduurd voor ik dit op kon schrijven en het gaat nu nog heel moeilijk. Het besef dat hij er niet meer is dringt nog niet altijd door.
BRUNO ik hou van je en ik zal je nooit vergeten!!!!!